Nemo ile konuşuyorduk az önce. nemo diyorum zira kendisi yakın dönemde tanıştığım en süper, en şahane insan ve denizde gözlerini açmadan yüzemiyor.. Çocuk hastaneleri hakkında konuştuk. Ben de dedim ki anlatayım çocuk hastaneleri nedir ne değildir.
yurdun değişik yerlerinde, değişik adlarla açılan hastanelerdir bunlar.. işte "süleyman demirel çocuk hastanesi","izmir sezercik çocuk hastanesi","cengiz topal hava çocuklar hastanesi" gibi isimleri olur..
içlerinde büyüdügüm için bana manyak gelmezdi bu ortamlar ki 10 sene sonra bir tanesine gitmek gerektiginde farkettim ki hakket über manyak, korkunc ortamlar.. zira okham'in usturasi konseptine uymayan yerler.. hal böyle olunca da hadise korkunclasiyor..
yani nedir: hastane dedigimizde duvarlari beyaz, hastalarin yasli oldugu, hemsirelerin cok sevimli olmadigi, hastalarin hastaneyi sevmedigi, ve duvarlarinda zurafa resimleri olmayan bir yer düsünürüz.. ama burasi degil arkadas.. duvarlar pembe, etrafta cocuklar kosuyor, lavabolarin boylari 50 santim, hemsireler cocuklara isimleri ile sesleniyor, boyle bir termoslarla caylar gidiyor, hasta yakinlari hastaneyi doktorlardan daha cok seviyorlar, özellikle kronik hasta olan yavrucalar ortamda büyük hayaller yaşatiyorlar, hastaneyi sizden iyi bilen firlamalar etrafta düsüp kalkiorlar ve icin erior..
yine de korkunc arkadas.. en nihayetinde çocuklarin hasta olmamasi gerektigi için korkunc.. duvara zurafa, fil çizince, o cocugun anilarinda cocuklugunu hayvanat bahcesinde gecirdigi fikrini yesertemiorsun..
