rüyamda 84 yaşında bir delikanliydim. 30 sene evvel yürümeyi bırakmıştım, bir şekilde hayata devam ediyordum. izmir yıkılmıştı ve yanımda 4-5 kişiyle birlikte liman tarafından sahilden alsancağa giriyorduk. ölmekten korkuyordum allah biliyor, ölmek istemiyordum. "benim gibi adamlar 1000 sene yaşamalı" diyordum zorba gibi. o sirada telefonum caldi zaten "hayat sorunlar yaşama sanatıdır.. hayat boyunca sorunlarla karşılaşırız ve sorun oluruz bizzat" diyen zorba'nın müzikleri ile.
hem:
bu karasızlık geçitini, şarlatanlık tapınağını, bu günah testisini,
bu hile otlarının dikilmiş bulunduğu tarlayı, bu cehennemimn giriş yerini,
bu kurnazlık taşan sepeti, bu bala benzeyen zehri,
ölümlüleri dünyaya bağlayan zinciri: kadını kim yarattı?
"ne makine şu insan be , içine ekmek , şarap , balık , turp koyuyorsun, iç çekmeleri , gülüşler ve düşler çıkıyor. imalathane! sanırım beynimizde konuşan bir sinema var"
bana gelince.. ben öldüğümde, arkadaşlarımın benim için döktükleri tek damla göz yaşlarının rakı bardağına düşmesini isterim. bana akıtılan göz yaşı ile rakıların beyazlamasını!
