Her çocukluk anısının arkasında bir koku bir ses bulunur ya, benim tüm çocukluk anılarımda, özellikle benden büyük insanlarla birlikte olan anılarda, denizde mesela, mesela bi piknikte bir yaş gününde, hastane odasında devamlı michael jackson vardir. billie jean çalar, ben salonda top oynayıp camı kırarım, beat it çalar, onur'u döverim, thriller'ın sonundaki gülüş duyulur hastanenin televizyon odasında ben korkarım, dirty diana calar özgür abinin gitarını elime aldığımda..
bugun, michael jackson öldü.. onunla birlikte artık büyüdük. hiç bir 80-90 arası doğan çocuk, bugun cocuk degil artik!
tüm bu yazıyı yazarken, moonwalk yapmaya calisirken, öne egilip yukari cikmaya calisirken, aynanin üstüne düşüp, burnumu yarmamın acısını hissettim.. ne garip..
