bir kaç gündür yapmam gereken işleri savsaklama girişimini "jericho" adlı bir dizi sayesinde yapıyorum.. küçükten beri hastayım bu konsepte ki ilk psikatr ile tanışmam da bu nedenle oldu:
- annen bana legolarınla hoş olmayan şeyler inşa ettiğini söyledi
+ bişi yapmiyordum ki ben saat kulesi yaptım, sonra atom bombası yaptim, sonra izmir ve 2 milyon insan ölünce tabi bence saat kulesi de yıkıldı.
- sonra arkadaşını ısırmışsın
+ acıktım nukleer bomba sonrasında yiyecek yok ki! (şimdi tekrar blur efekti alıp reel yaşama dönmeliyiz)
her neyse.. yarin bir gün dandik bir şey olursa ve uygarlik yok olursa, ve şans eseri ben kalırsam yapacağım bir kaç şey var..
1. abi önce uygarlığın gerçekten yok olduğuna emin olmamız gerek. biraz bile uygarlık kaldıysa komik duruma düşebiliyorsunuz. ayrıca ne yazık ki öyle uygarlık tak diye bitmiyor. bir süre benzinin bitmesini falan beklemek gerek. ama bir şekilde ilk şüpheyi takip eden ilk kış bir hadise olmazsa rahatlıkla çıkıp "uygarlık bitti, uygarlık bitti heyyoo" diye üzülebilirsiniz. hoş heyyo diye üzülmek pek hoş olmayacaktır.
(nükleer bir savaş gibi uygarlığı bitirecek olaylar ilk olarak oyun parklarında belli olur. baktın salıncaklar boş mu? "aman tanrım muhtemelen kıyamet koptu, afat oldu, teeeey dememe kalmadı yıkıldı devran başıma" diyebilirsiniz.. salıncaklar kilit noktada..)3. uygarlık biterken nedense benzin'in de biteceği ön görülür. sanırım benzin'in işlenmesi yüksek enerjili bir iş olduğundan ve çok fazla insanin bu işte çalışıyor olması ve insanlara verilirken dağıtım ağının çok ince hesaplarla yapılmış olmasi göz önünde tutuluyor ki ben pek inanmıyorum. olası bir afette benzin ilk biten şeylerden olmayacaktir. ama yine de ata binmeyi öğrenmek gerek. acaip havalı olabilir.. "mahşerin suvarisi" lakabi ile anılabilirsiniz. hoş kaplan'a veya bir kartal'a binmek daha havalı olabilir ama 2. maddeye bakmakta yarar var "bu salak da kartal'a bineyim derken öldü" olmasın..
4. norma yaşantımızı yaşarken çok da siklemediğimiz, hunharca harcadığımız olaylar acaip değerli olacaktır. ve karşılığında şu an acaip değer verdiğiniz şeyler beş kuruş etmeyecektir. mesela 1 kilo tuz veya bir paket antibiyotik acaip değerli olacakken iphonelar bir işe yaramayacaktır. o yüzden insanlar daha ne olduğunun farkında değilken tüm değerli görünen ama işe yaramayacak işlerinizi elden çıkartıp dandik şeyler alın.. yarabandı, pil, antibiyotik, tuz, gübre, "kamp yapma ve doğada yaşam konusunda kitaplar" gibi şeylere yönelmekte yarar var. mermi ve silahtan ziyade daha bubi tuzağı yapıcı şeylere göz gezdirin. işte mayın olur bunlar, diken olur, ip olur falan. çünkü bir şekilde sizden daha iyi silahşorler olacaktır etrafta. saçmalamayın. silahlı çatışmadan sağlam çıkmanın zerre bir anlamı yok. bi kere götünüz kalkabilir, ve bu da bir sonraki çatışmada ölmenizi sağlar ki mayinlarda öyle bir durum yok.
(fakat ne yazık ki sokak boştu... bu arada aklıma gelmişken, bir nükleer savaştan ajda pekkan sağ çıkar mı acaba?)5. toplu halde bir salgın da dünyanın sonunu getirebilir. ben bu durumda mücadelenin çok anlamlı olduğunu düşünmüyorum. zira hiç eğlenceli değil. o hasta, bu tıksırıyor. of cidden rezil bi ortam. bu kiyamet sonrasi senaryolarin illaki nukleer savaş'a endeksli olması sanırım sırf bu yüzden. çünkü acaip sevimsiz. bir kere herkes 2. madde çerçevesinde yok oluyor. "öksürdü ve tüm iç organlarını düşürdü" gibi hikayelerin anlatılması zerre sevimli değil. hülasa doğaya kaçılabilir öyle bir durumda. zaten şehirli bir çocuk olarak en fazla 3 gün yaşarsınız doğada. bu da sorununuzu çözer.
6. bi bok bilmiyorsanız bile tüm her şeyi kendinizin bildiğini düşünün ve düşündürtün. bu acaip işinize yarayacaktır. hoş bunun işe yaraması için kiyametin kopmasına da gerek yok.
velhasıl ben bir nükleer savaş sonrasinda yazın buzhane açacağım kışın da odun kömür satacağım. mesleğimi belirledim ben arkadaş. yaşasın şey!
