İş hayatina başlamadan evvel çalışanların iş yaşamları hakkında anlattıklarında gerçekliğine zinhar inanmadığım iki terane vardı:
1- Ailem beni bu mesleği seçtiğimde, destekledi
2- Sevdiğim işi yaparken para kazanmak harika
Şimdi 3 aylık çalışma sonrasinda geldiğim nokta "ailem bu meslekte beni desteklemiyor" ve "adamların bana niye para verdiğini anlamiyorum"
Annem devamlı olarak "devlet memuru ol kpss ye gir. garanti iş evladim. salla başını al maaşını" demekte.. oysa öyle bir durumdayim ki, kurumsallikla esnaf arasinda duran harika bir yerde calisiyorum.. elimde ince belli cay bardağı ile, pencereyi açıp "oraya yanaşma kaptan, kamyon gelecek" diye bağırmam eksik bir tek.. binanın önüne tavla atıp tüm gün tavla oynayıp arada maillere bakarak mesaimizi doldursak kimsenin tek bir şey diyeceğini sanmam.. gel gelelim ailem hala "devlet işi çok rahat" modunda.. yahu bildiğim tüm dilleri konuşabildiğim, üstüne üstlük küfür etmenin acaip eğlenceli bir şey olduğunu farkettiğim (dünya dillerinde dahi) bir işi yapmak kadar keyifli bir devlet işi olabilir mi? yemişim maaşı çok olmuş devlet işinin..
şarkı da ondan bahsediyor zaten, istemem diyor lumuzinleri, paralar, mucevherleri, bana eğlence, huzur gerek.. doğru düzgün bir şey yazamadim şarkı hakkinda, istediğim randımanı alamadım ama süper şarkı bence.. (gülüşmeler)
