Dario Moreno 1921 yılında İzmir'de doğuyor. Yanmış, yıkılmış bir şehrin göbeğinde, seferad yahudisi olarak başlıyor yaşamına. İzmir'in sokaklarında büyüyor, gevrek yiyor, Altay maçlarına gidiyor, çiğdem yiyor, körfezde denize giriyor. Bar mitzvahlarda şarkı söylüyor bir yandan. (yahudi çocukları 13 yaşına geldikleri zaman yakın amcaların toplaşıp "kamışa su yürüdü mü len ehehe" şeklindeki sorularla çocuğu utandırdıkları düğünlere verilen ad) Askere alıyor şanlı Türk ordusu. Veriyorlar ordu gazinosuna genç Dario'yu. Orada şarkı söylemeyi öğreniyor iyice. Askerden sonra başlıyor devri bu İzmir aşığı tosunun.
1 aralık 1968'de, İstanbulda havalimanına giderken bir takside kalp krizi geçirdiğinde 47 yaşındaydı bu koca izmir aşığı.
Ve sıkıntı ne biliyor musunuz, bu ülkede, bir şehri şehir yapan, bir şehre güzellik kadan, daha sevilir kılan herkesin isminden, heykellerinden daha çok Mustafa Kemal heykeli, ve ismi var etrafta.. mesela dario moreno'nun karantina'daki evinden 2 durak ötedeki kültür merkezinin adi "atatürk kültür merkezi"dir.. hani sanki memlekette hiç atatürk kültür merkezi yokmuş gibi buna da atatürk ismi verilmiştir.. oysa ki dario moreno büyük ozan, büyük şarkıcı yıtıp giderken, biz izmirliler izmir sevgimizden ötürü insanlardan öfke toplariz. sanilir ki biz izmiri çağdaşlığı için severiz, sanılır ki biz izmir'i kızları için severiz..
oysa ki izmir dario moreno'nun meltem kokulu şarkılarıdır.. bilmez kimse bunu, duymazlar kimsecikler sesini.. bir yaz ögleden sonrasi, balkonda oturan bir ailenin karpuz kokusuyla beraber gelen sestir izmir sevgisini yaratan:
"deniz ve mehtap sordular seni neredesin, nasil derim terketti, birakip beni gitti"
işte insanlar anlamiyor.. koca izmiri dayayip döşeyenler anlamiyor.. izmir atatürk olimpiyat stadı diyorlar, izmir'den "metin oktay" gibi bir sporcu çıkmışken, "atatürk kültür merkezi" diyorlar, jacques brel ile oynamis bir adam 2 durak ötede yaşamışken..
